மங்கலான அந்த நிலவொளியில் சின்னக் கண்ணன் கண்களையும் காதுகளையும் ஓர் உயர் எச்சரிக்கை நிலையில் வைத்திருந்தவாறு நடந்து கொண்டிருந்தான். நீல வானப் பின்னணியில் எங்கும் சிதறிக் கிடந்த விண்மீன்கள் அந்த இரவுக்கே தனி அழகைக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த போதிலும் கூட, அதை ரசிக்கும் மனநிலையில் அவன் இருக்கவில்லை. அவனின் கவலையெல்லாம் எங்காவது நிழலுருவங்கள் அசைகின்றனவா என்பதிலும் பற்றைக்குள் ஏதாவது சரசரப்பு கேட்கின்றதா என்பதிலுமே மையம் கொண்டிருந்தது.
மணலாற்றில் ‘கிளிசேரியா லைன்‘ என்று அழைக்கப்படும் காவலரண் வரிசை மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக அமைந்திருந்தது. அங்குதான் அடிக்கடி படையினருக்கும் போராளிகளுக்குமிடையே மோதல்கள் இடம்பெற்றுவரும். அதன் போது படையினர் பெரும் இழப்புக்களுடன் பின்வாங்கி ஓடுவது சர்வசாதாரணமாக இடம்பெற்று வந்தன.
படையினரைப் பொறுத்தவரையில் இது ஓர் அசைக்க முடியாத இரும்பு வேலியாகவே விளங்கியது. எனினும் அதில் ஒரு பலவீனமும் இருக்கத்தான் செய்தது. அந்த வேலியில் முந் நூறு மீற்றருக்கு ஒரு காவலரண் என்ற அடிப்படையிலேயே அமைக்கப்பட்டிருந்தன. அந்த இடைவெளிக்குள்ளால் இராணுவ 'றெக்கி' புகுந்துஇருந்தன . தகவல்களைத் திரட்டக்கூடிய வாய்ப்புகள் எனினும் போராளிகளின் விழிப்புணர்வு காரணமாக அப்படி உட்புகுந்த படையினர் பெரும்பாலும் திரும்பிப் போனதில்லை.
" மணலாற்றுப் பகுதியின் " பாதுகாப்பு மூத்த தளபதி கேணல் சுவர்ணனின் தலைமையிலேயே விடப்பட்டிருந்தது. அவரின் கீழ் சின்னக்கண்ணன், புயலவன், ராகுலன் ஆகிய மூன்று பிரிவுத் தளபதிகள் பணியாற்றினர். அந்த மூவரும் எப்போது தூங்குகின்றார்கள், எப்போது ஓய்வெடுக்கின்றார்கள் என்பதை எவராலுமே கண்டு பிடிக்கமுடியாத வகையில் எந்த நேரமும் அப்பகுதியில் சுழன்று கொண்டேயிருப்பார்கள்.
அன்றும் சின்னக்கண்ணன் காவலரண்களைக் கண்காணிக்கும் பணியிலேயே நடந்து கொண்டிருந்தான். ஒரு காவலரணுக்குள் புகுந்து அங்கு பணியில் ஈடுபட்டிருந்த போராளிகளை உற்சாகப்படுத்திவிட்டு வெளியே வந்தபோது வடக்குப் பக்கமாக வெகு தொலைவில் ஆட்காட்டி கத்தும் சத்தம் காதில் விழுந்தது. அவன் காதை மேலும் தீட்டியவாறு அப்படியே அந்த இடத்தில் நின்றுவிட்டான். ஆட்காட்டிக்குருவியின் ஒலி மேலும் வடக்குப் பக்கமாக நகர்ந்து தேய்ந்து குறைந்தது.
தங்கள் கட்டுப்பாட்டுக்குள் உள்ள காட்டுப் பகுதியில் நெடுங்கேணியை நோக்கியோ அல்லது ஒட்டுசுட்டானை நோக் கியோ வெள்ளாமலைப் பக்கமோ சிலர் நகர்ந்து கொண்டிருக்கின்றனர் என்பதை அவனால் ஊகிக்க முடிந்தது. ஆட்காட்டியின் ஒலியிலிருந்து அவர்கள் தான் நின்ற இடத்திலிருந்து ஒரு கிலோமீற்றருக்குள்ளேயே நிற்கிறார்கள் என்பதையும் சின்னக் கண்ணன் கணிப்பிட்டுக் கொண்டான்.
அண்ணாந்து வானத்தில் மெல்லிய ஒளியை உமிழ்ந்து கொண்டிருக்கும் நிலவைப் பார்த்தான். நேரம் கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணியிருக்கும் எனத் தோன்றியது. இந்த நேரத்தில் போராளிகளோ, வேட்டைக்காரர்களோ இப்பகுதியில் போக வாய்ப்பில்லை. அப்படியானால் அந்த இடத்திற்குள் இராணுவம் ஊடுருவியிருக்கவேண்டும் என முடிவு எடுத்துக்கொண்டான். அது இராணுவ வேவுப் பிரிவினராக இருக்க முடியாது. ஏனெனில் அவர்களின் வேவு நடவடிக்கைகள் போராளிகளின் காவலரண்கள், விநியோகப் பாதைகள், என்பவற்றைக் சுத்தியே அமைவதுண்டு. அந்தளவு தூரம் அவர்கள் போராளிகளின் பகுதிகளுக்குள் ஊடுருவுவதில்லை. அண்மையில் ஆழ ஊடுருவும் படையணியினர் நடத்திய சினைப்பர் தாக்குதல்கள் நினைவுக்கு வந்தன. உடனடியாக உசாரடைந்தவனாக ' வோக்கியை செயற்பாட்டு நிலைக்குக் கொண்டுவந்தான்.
“ சுவர்ணன் அண்ணை, சுவர்ணன் அண்ணை, கண்ணன். " அதே அழைப்பை மீண்டும் ஒருமுறை ஒலித்தான். " சின்னக்கண்ணன், சின்னக்கண்ணன் , சுவர்ணன் ", பதில் வந்தது . " அண்ணை? மற்றதுக்கு வாங்கோ
இருவரின் வோக்கிகளின் இலக்கங்களும் மாறிக்கொண்டன. சின்னக்கண்ணன் சொன்னான் " அண்ணை கொஞ்ச குழுவன்கள் வேலிக்குள்ளால உள்ளுக்குள்ள புகுந்துட்டுது ... கைக்கெட்டின தூ ரத்திலதான் நிக்குது போலை கிடக்குது ஓவர் ".
" சரி உன்ரை பகுதியை புயலவனைப் பார்க்கச் சொல்லுறன். நீ ஒரு பத்துப்பேரைக் கொண்டு காட்டுக்குள்ளை இறங்கு. நான் மாதவனின்ர அணியை ஒட்டுசுட்டான் பக்கமாக இறங்கச் சொல்லுறன் ... ஓவர் ”
" சரியண்ணை ... முடிக்கிறன் ".
சின்னக்கண்ணன் சிறிதும் தாமதிக்கவில்லை. தன்னுடன் மேலும் பத்துப் போராளிகளை இணைத்துக் கொண்டு தேவை யான உபகரணங்களையும் தயார் செய்து கொண்டு காட்டுக்குள் அவன் இறங்கிவிட்டான். காட்டுக்குள் இரவில் நகர்வது வெகு அவதானமாகவே மேற்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. போராளிகளை ஊடுருவும் படையினர் முதலில் கண்டுவிட்டால் நிலைமையே தலைகீழாக மாறிவிடும். சின்னக்கண்ணனின் அணியினர் 3 பிரிவுகளாகப் பிரிந்து காட்டுப்பாதைகளை அண்டிய பற்றைகளுக்குள்ளால் பதுங்கியவாறே முன்னேறினர். அந்தப் பரந்த காட்டில் எதிரிகளைத் தேடிக் கண்டுபிடிப்பது அவ்வளவு இலகுவாக இருக்கவில்லை. பறவைகள் கலையும் ஒலி, குரங்குகள் பாயும் சத்தம், பற்றைக் காடு களின் சரசரப்பு என்பன கேட்கின்றனவா என்பதை மிக உன்னிப்பாக அவர்கள் அவதானித்தவாறே நகர்ந்து கொண்டிருந்தனர்.
திடீரென நடையை நிறுத்திய சின்னக்கண்ணன் மற்றைய போராளிகளுக்கு ஒரு மரத்தைச் சுட்டிக்காட்டினான். அந்த மங்கிய ஒளியை ஊடுருவி இரு பிரகாசமான கண்கள் ஒளிவிட்டன.
மரக்கிளையில் ஒரு சிறுத்தை பாயத் தயார் நிலையில் இருந்ததை அவர்கள் கண்டுகொண்டனர்.
சின்னக்கண்ணன் மற்றவனிடம் மெல்லக் கிசுகிசுத்தான். " அது சிறுத்தை. அவங்கள் இந்தப் பாதையால வந்தால் சிறுத்தை அவங்களிலை பாஞ்சிருக்கும். அப்ப அலறல், வெடிச்சத்தம் எல்லாம் கேட்டிருக்கும். ஆனபடியாலை அவங்கள் இதாலை வரேல்லை ... நாங்கள் பாதையை மாத்துவம் ".
சிறுத்தையின் கண்களை மிக உன்னிப்பாக அவதானித்தவாறே மெல்ல அந்த இடத்தைவிட்டு அகன்றனர்.
திடீரென நடைபேசி ஒலித்தது.
" சின்னக்கண்ணன் ... சின்னக்கண்ணன் ... வீரக்குட்டி ஓவர். " " ஓ..சொல்லுங்கோ.ஓவர்
" எந்தப் பக்கமாய் போயிருக்குது ஓவர் "
" வடகிழக்கு..மற்றதண்ணை சிகரட் சாம்பல் அறுத்தோடிக் கரையிலை உருக்குலையாமல் கிடக்கண்ணை. ஓவர் "
" சரி. ஒரு கொஞ்ச நேரம் முந்தித்தான் கடந்திருக்கிறாங்கள். நீங்கள் அதே நிலையிலை பின்தொடருங்கோ. தொடர்பிலை நில்லுங்கோ ஓவர் ”.
" சரியண்ணை. முடிக்கிறன் "
சின்னக்கண்ணன் ஊடுருவும் அணியை எதிர்கொண்டு தாக்கும் வகையில் தங்கள் பாதையைச் சற்று மேலும் வட- கிழக்கு பக்கமாக நகர்வை வேகமாக மாற்றிக்கொண்டான்.
வானில் விடிவெள்ளியும் தோன்றி விட்டது. அவர்கள் மிகுந்த அவதானத்துடனும் வேகத்துடனும் நடக்க ஆரம்பித்துவிட்டனர். அவர்கள் வீரைமரக் காட்டை அடைந்துவிட்டனர். கீழ்ப் பற்றைகள் இல்லாத அந்தக் காட்டில் தொலைதூரத்தில் வருபவர்களைக் கண்டு பிடித்து விடமுடியுமாதலால் எந்த வேவுப் பிரிவினரும் இந்தப் பாதையைப் பயன்படுத்துவதில்லை. ஆனால், அவசர நகர்வு மேற்கொள்ளும் போராளிகள் இந்தப் பாதையையே பாவிப்பதுண்டு.
வீரைக்காடு முடிவடையும் போது கிழக்கு வெளிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது. இனி மிக அவதானமாகவே நகர்வை மேற் கொள்ள வேண்டியிருந்தது.
" சின்னக் கண்ணன், சின்னக் கண்ணன் வீரக்குட்டி. '
" ஓமோம் .. சொல்லுங்கோ. ஓவர் "
" இஞ்சை அவை மூவ் பண்ணின அடையாளங்கள் கிடக்குது. நாங்கள் சரியான பாதையில தொடருறம் ஓவர்.
" இப்ப எந்த இடத்திலை நிக்கிறியள்? ஓவர் ”
" மான் விழுந்த மோட்டையிலிருந்து மேற்குப் பக்கமாக கிட்டத்தட்ட நூறு மீற்றர் தூரம் ... ஓவர். "
" நாங்கள் தெற்குப் பக்கமாக இந்த மோட்டைக்குக்கிட்ட நிக்கிறம். விடியப்போகுது. காலைக்கடனுக்காக அவை மோட்டைப் பகுதியாலை பின்னாலை கடக்கக்கூடும். வலு கவனமாகப் பதுங்கி முன்னேறுங்கோ. "
" சரியண்ணை. ஓவர்.
" சரி. முடிக்கிறன் ".
சின்னக்கண்ணன் வெற்றியை நெருங்கி விட்டதாகவே நினைத்துக் கொண்டான்.
திடீரென வோக்கி அலறியது, “ அண்ணை எங்களை ஒருத்தன் கண்டிட்டான் ".
" சரி .. நடத்து .. " சின்னக்கண்ணனின் கட்டளை போய்ச் சேர்ந்த அடுத்த வினாடியே வெடியோசை கேட்க ஆரம்பித்தது. அவர்களும் திருப்பிச் சுடுவது போல் தோன்றவே அந்த இடத்தை நோக்கி வேக மாக சின்னக்கண்ணனின் அணியினர் ஓட ஆரம்பித்தனர்.
மீண்டும் வோக்கி " அண்ண இரண்டுபேர் விழுந்திட்டாங்கள் நாலுபேர் உங்கட பக்கமாய்த்தான் ஓடி வாறாங்கள் ".
" சரி. நீங்கள் பின் தொடருங்கோ முடிக்கிறன் ", என்றுவிட்டு சின்னக்கண்ணன் தனது அணியை உடனடியாகவே அவசர நிலையெடுக்கக் கட்டளையிட்டான்.
நான்குபேர் சின்னக்கண்ணன் நிற்கும் பக்கமே ஓடி வந்து கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் துப்பாக்கியை இடுப்புக்கு நேரே சுடத் தயாராக பிடித்தவாறு ஓடி வந்தனர்.
சின்னக்கண்ணன் துல்லியமாக இலக்கு வைத்து முன்னால் வந்தவனின் முழங்காலை நோக்கிச் சுட்டான். அவன், " மகே அம்மே ", என அலறியவாறு விழுந்துவிட்டான்.
ஏனைய போராளிகள் மற்ற மூவரையும் நோக்கிச் சுட ஆரம்பித்தனர். ஆனால் அவர்கள் ஓடிவந்த நிலையை மாற்றி கிழக்குப் பக்கமாக பற்றைக்குள் பதுங்கிக் கொண்டு ஓட ஆரம்பித்தனர்.
அவர்களைப் பின் தொடர்ந்து வந்த வீரக்குட்டி அணியினரை அவர்களை விரட்டிச் சென்று பிடிக்கும் படியும் முடியாவிட்டால் சுடும்படியும் கட்டளையிட்டு விட்டு சின்னக்கண்ணன் காயப்பட்டவனைப் போராளிகளின் முகாமுக்குக் கொண்டுசெல்ல ஏற்பாடுகளை மேற்கொண்டான். பின்பு அவர்கள் இறந்து கிடந்த படையினர் விழுந்து கிடந்த இடத்துக்குள் சென்றனர். ஒரு வனின் கையில் சிகரட்டின் அடிக்கட்டை இன்னமும் பற்றிக்கொண்டிருந்தது . சின்னக்கண்ணன் அவர்களின் உயிரற்ற உடலங்களை முகாமுக்குக் கொண்டுசெல்ல ஏற்பாடு செய்தான்.
மாதவன் காட்டுக்குள் ஒரு பெரிய அணியையே இறக்கிவிட்டான். நெடுங்கேணி, ஒட்டுசுட்டான், முள்ளியவளை, குமுழமுனை, கருநாட்டாங்கேணி எனச் சகல பிரதேசங்களிலும் போராளிகள் காட்டில் இறங்கிவிட்டனர்.
சின்னக்கண்ணனின் அணியிடமிருந்து தப்பியோடிய மூவரும் மண்கிண்டி படைமுகாமை அடையும் நோக்கில் தென்கிழக்காக ஓட ஆரம்பித்தனர். பின்புறம் போராளிகள் துரத்துவதை உணர்ந்ததாலோ என்னவோ அவர்கள் உயிரைக் கொடுத்து ஓடிக்கொண்டிருந்தனர்.
ஆனால் , குடும்பிமலைக்கும் கும்பகர்ணன் மலைக்கும் இடையில் காட்டுப்பகுதியில் அவர்கள் மாதவனின் அணியினரை எதிர்கொள்ளவேண்டி வந்துவிட்டது.
ஒருவன் சூடுபட்டு அந்த இடத்திலேயே இறந்துவிட்டான். மற்ற இருவரும் உயிருடன் பிடிபட்டுவிட்டனர்.
சின்னக்கண்ணனிடம் உயிருடன் பிடிபட்டவன் ஒரு கேணல் தர அதிகாரி எனவும், அவன் அமெரிக்க ' கிறீன் பீல்ட் ' படையணியில் பயிற்சி பெற்றவன் என்றும் தெரியவந்தது. கேணல் சுவர்ணன் அவனைப் புலனாய்வுப் பிரிவினரிடம் ஒப்படைப்பது என முடிவு செய்தார்.
ஆனால் காலை பதினொரு மணியளவில் தொடர்ந்தும் மணலாற்றுக் காடுகளை நோக்கி சரமாரியாய் எறிகணைகள் விழ ஆரம்பித்துவிட்டன. போராளிகள் தங்கள் நகர்வுகளை மிக எச்சரிக்கையுடனேயே மேற்கொள்ளவேண்டியிருந்தது.
தொடரும்
அங்கம் 02
பரமசிவம் சுவரில் தொங்கிய அம்மன் படத்திற்குப் பூ வைத்துவிட்டு அங்கு தொங்கிக் கொண்டிருந்த தூண்டாமணி விளக்கை ஏற்றிவிட்டு நிமிர்ந்த போது எங்கோ தொலைவில் கேட்ட மயிலின் அகவல் அவரின் நினைவுகளை மெல்லக் கிளறத் தொடங்கியது.
அவரின் பாலம்பிட்டி முற்றத்தில் நின்று பார்க்கும்போது காட்டு மரங்களின் நடுவில் தெரியும் அந்தப் பட்ட முதிரை மரமும், அதில் தன் தோகையைத் தொங்கவிட்டுக் கொண்டு அமர்ந்து அகவும் மயிலும் அவரின் நெஞ்சில் ஒரு முறை வந்துபோயின. மழை மேகம் திரளும் நாட்களில் அது வேறு சில மயில்களுடன் வந்து அவரின் தோட்டக்கரையில் தோகையை விரித்து நடனமாடுவதும் நினைவில் வந்தது.
பரமசிவம் மெல்ல வீட்டுக்கு வெளியே வந்து சுற்றும் முற்றும் பார்த்தார். எங்கும் அவரால் பட்ட மரங்களையோ தோகையைத் தொங்கப்போட்டபடி ஒய்யாரமாக அமர்ந்திருக்கும் மயிலையோ காணமுடியவில்லை.
மெல்ல மெல்ல ஒரு பெருமூச்சுடன் நடந்துபோய் வேப்பமரத்தின் கீழ் போடப்பட்ட அவரதுசாய்மனைக்
கதிரையில் அமர்ந்துகொண்டார். அவருக்கு ஏற்பட்டிருந்த பாரிசவாதத்தின் தாக்கம் வெகுவாகவே குறைந்துவிட்டது. ஒரு பொல்லை ஊன்றியவாறு மெல்ல நடக்கமுடிந்தது. சிறிதுதூரம் நடக்கும்போதே களைப்பு ஏற்பட்டாலும் அவர் விட்டுக்கொடுக்காமல் தினமும் சிறிது தூரம் நடக்க தன்னைப் பயிற்றுவித்துக்கொண்டார். ஆனால் நாக்கு மட்டும் அவருடன் ஒத்துழைக்க மறுத்தது. அவரால் மிகவும் சிரமப்பட்டு ஒவ்வொரு வார்த்தைகளாகவே கதைக்க வேண்டியிருந்தது.
ஆனால் அவர் விரைவாகவே இவ்வளவு தூரம் குணமடைவார் என மருத்துவர்கள் கூட எதிர்பார்க்கவில்லை. மருத்துவர் தர்மமூர்த்தி ஒரு நாள் " ஐயா, தன்னம்பிக்கையும், முயற்சியும் தான் உங்களை கெதியாய்ச் சுகமாக்கியது " எனக் கூறியிருந்தார். ஆனால் முருகரப்புவின் இழப்பு, அவரின் நெஞ்சில் ஒரு பாரிய வெற்றிடத்தை உருவாக்கியிருக்கும் விடயத்தை அவர் யாருக்குமே வெளியில் சொல்வதில்லை.
கதிரையில் சாய்ந்தவாறே தலையைத் திருப்பி மேற்கு வானத்தைப் பார்த்தார். இரவு முழுவதும் எறிகணைச் சத்தங்களாலும் பீரங்கி முழக்கங்களாலும் தன்னை நிறைத்திருந்த அந்த வானம் இப்போது அமைதியாகவே இருந்தது. இந்த அமைதி இன்னுமொரு அல்லோலகல்லத்தின் அறிகுறியாகவே தோன்றியது.
எனினும் அவர் அன்றைய செய்தியின் பின்பு வானொலியில் வீரச்சாவு அறிவித்தல் எதுவும் வரக்கூடாது என அம்மனை வேண்டிக்கொண்டார். ஆனால் இப்போதெல்லாம் அம்மன் அவரின் வேண்டுதலுக்கெல்லாம் செவிசாய்ப்பதாகத் தெரியவில்லை S.
எனினும் பாலம்பிட்டியில் தன் வீட்டின் பின்பக்கக் காணியில் வேப்பமரத்தின் கீழ் கொட்டில் கட்டி வழிபட்ட அம்மனை கைவிட்டு வந்தாலும்கூட, அம்மன் தன்னைக் கைவிடமாட்டாள் என அவர் திடமாக நம்பினார்.
மோட்டார் சைக்கிள் சத்தம் கேட்டு பரமசிவம் படலைப் பக்கமாகத் திருப்பிப் பார்த்தார். அதிகாலையில் எங்கோ புறப்பட்டுப் போன முருகையா மாஸ்ரர் அஞ்சலப்பாவுடன் வந்து இறங்கினார். அவர்கள் இருவரும் பரமசிவத்தை நோக்கி வரவே அவர் மெல்ல நிமிர்ந்து ஒரு புன்னகையால் அவர்களை வரவேற்றார்.
முருகையா பலத்த குரலில் தன் மனைவியை அழைத்து பிளாஸ்ரிக் கதிரைகளைக் கொண்டுவரும்படி கூறிவிட்டு பரமசிவத்திடம், " ஐயா, ஒரு சந்தோசமான செய்தியோடை வந்திருக்கிறன், " என்றார்.
பரமசிவம் ஆவலுடன் அவரின் முகத்தைப் பார்த்தார். அவர் மெல்லச் சிரித்தவாறே " ஒட்டுசுட்டான் காட்டுக்குள்ளை வைச்சு ஆழ ஊடுருவுகிற படையணி ஒண்டை எங்கடை பொடியள் அமத்திப்போட்டாங்கள் " என்றார்.
பரமசிவம் ஆவலுடன், " எல்லாரையும் பிடிச்சாச்சே ”. எனக்
கேட்டார் .
" இல்லை. அந்த அணியின்ரை கப்டனையும் இன்னும் இரண்டு பேரையும் சுட்டாச்சு. இரண்டுபேர் தப்பி ஓடீட்டாங்கள். இப்ப அவங்களை தேடுற வேலை நடக்குது. "
அஞ்சலப்பா பெருமையுடன் " இந்தச் சாதனையிலை என்ரை மோனும் ஒருத்தன் ", என்றார். அவரின் மகன் சின்னக்கண்ணன் நீண்டகாலம் காட்டுச் சிறுத்தை அணியில் இருந்தவன். அவனுக்கு அனுராதபுரம் வரை காடுகள் யாவும் தலைகீழ் பாடம். மதவாச்சி பொலிஸ் நிலையத்தைத் தாக்கிவிட்டு, தனது அணியை எவ்வித சேதமுமில்லாது திருப்பிக் கொண்டு வந்து சேர்த்த பெருமை அவனுக்குண்டு.
பரமசிவம் மனதில் தட்சனாமருதமடு பாடசாலையில் தமிழ்த்தின விழா முடிந்து திரும்பிய பிள்ளைகள் ஆழ ஊடுருவும் படையணியினரால் சினைப்பர் தாக்குதலில் கொல்லப்பட்டது, அவர்களின் பெற்றோர்கள் கதறியழுது கத்தும் சத்தம் என்பன அவரின் நினைவில் வந்துபோயின.
பரமசிவம் மெல்ல, " இனி இந்த ஆழஊடுருவும் படையணியின்ரை அநியாயங்கள் கொஞ்சம் குறையுமெண்டு நினைக்கிறன். " என்றார்.
" அவங்களின்ரை கொடுமையளை நினைச்சால் துவக்கையும் தூக்கிக்கொண்டு நாங்களும் காட்டிலை இறங்கவேணும் போலை கிடக்குது. " என்றார் அஞ்சலப்பா. அந்த வார்த்தைகள் வெளிவந்த போது அஞ்சலப்பாவின் முகம் இறுக்கமடைந்தது.
அஞ்சலப்பா ஒரு முன்னாள் பொதுவுடமைவாதிவும், நீண்டகாலம் அவர் அரச உத்தியோகத்தராக இருந்து ஓய்வுபெற்றதால் அவரை எல்லோரும் அஞ்சலப்பா என அழைப்பதாகவும் அவரை முருகையா மாஸ்ரர் பரமசிவத்துக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தார்.
பரமசிவம் பொதுவுடமைத் தத்துவம் பற்றியோ அல்லது பொதுவுடமைவாதிகளைப் பற்றியோ பெரிதாக எதையும் அறிந்ததில்லை. ஆனால் தீவிர அம்மன் பக்தரான அவர் கடவுளே இல்லையெனச் சொல்லும் பொதுவுடமைவாதிகளை அறவே வெறுத்தார். எனினும் அவர் தனது வெறுப்பை வெளிக்காட்டிக் கொள்வதில்லை.
முருகையா மாஸ்ரர் " ஐயா, கிட்டடியிலை ஆடிப்பூரம் வருகுது, வரியம் வரியம் ஆடிப்புரத்துக்கு இரணைமடு கனகாம்பிகை அம்மனிலை கஞ்சி காய்ச்சி ஊத்திறனான். இந்த முறை என்ன செய்யிறதெண்டு தெரியேல்லை. ” என்றுவிட்டு ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை வெளியே விட்டார்.
" அரிசியைப் பற்றி யோசியாதையுங்கோ ... என்னட்டை நெல்லு கிடக்குது ", என்றார் பரமசிவம்.
முருகையா மாஸ்ரர் மெல்லச் சிரித்தவாறே " அரிசி, பயறு, தேங்காய் எல்லாம் என்னட்டையும் கிடக்குது. ஆனால் ... "என்றுவிட்டு இடைநிறுத்தினார்.
“ ஏன், என்ன பிரச்சனை? " எனக் கேட்டார் அஞ்சலப்பா.
“ கஞ்சியைக் காய்ச்சலாம் ... குடிக்க ஆள் வேணுமே ... எல்லாச் சனமும் இடம்பெயர்ந்திட்டுது ” அஞ்சலப்பா மிகவும் நிதானமாகச் சொன்னார். " மாஸ்ரர்! இடம்பெயர்ந்த சனங்கள் கனபேர் வட்டக்கச்சி இராமநாதபுரம் எண்டு பள்ளிக்கூடங்களிலதானே இருக்குதுகள். கஞ்சியை கோயிலிலை காச்சிப்போட்டு முகாமிலை கொண்டு வந்து குடுக்கலாந்தானே ..? "
ஏதோ ஒரு பெரிய பிரச்சனைக்குத் தீர்வு கண்டுவிட்டது போன்று முருகையா மாஸ்ரரின் முகத்தில் மகிழ்ச்சி பரவியது.
அவர்கள் ஆடிக் கஞ்சியைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருக்க பரமசிவத்தின் மனமோ பாலம்பிட்டியை நோக்கிப் பாயத் தொடங்கியது. அவர் அங்கு ஒவ்வொரு வருடமும் ஆடிப்பூரத்தி லன்று காத்தவராயன் கூத்து மேடையேற்றத் தவறுவதில்லை.
அந்த வருடம் அதைச் செய்ய முடியவில்லையே என நினைத்த போது அவரின் மனது வெதும்பித் துடிக்க ஆரம்பித்தது. திடீரென ஏதோ ஒரு முடிவுக்கு வந்த பரமசிவம், " சுந்தரம் ", என பலமான குரலில் அழைத்தார்.
விறகு தறித்துக் கொண்டு நின்ற சுந்தரம் கோடாலியும் கையுமாக அருகில் வந்தான்.
" உன்ரை குரலிலைதான் ஆடிப்பூரத்தண்டு கனகாம்பிகையில் காத்தான் பாடவேணும். '
" சரியய்யா " என்றுவிட்டு அவன் அவ்விடத்தை விட்டு அகன்றான். தான்தான் காத்தான் பாட வேண்டிவரும் என நினைத்தபோது பிற்பாட்டு பாடுவது யார் என்ற கேள்வி அவனுள் எழுந்தது. ஆனால் வழமை போலவே அவன் அவரிடம் எதையும் கேட்கவில்லை .
முருகையா மாஸ்ரர்," கதைக்கிறதே
சிரமப்படுறியள் , காத்தான் என்னண்டு பாடுவியள்? ". எனக் கேட்டார்.
" அம்மனுக்கு முன்னால் போய் இருந்தனெண்டால் பாட்டு தானாய் வரும். நாக்கு நான் சொன்னதைக் கேட்கும் ... ஓ! நான் பாடுவன்.ஓம் நான் பாடத்தான் போறன் ", என்றார் பரமசிவம். அவரின் குரலில் அசைக்கமுடியாத ஒரு உறுதி தொனித்தது.
அவர் கூறியவை சுந்தரம் உட்பட அனைவருக்குமே ஆச்சரியமாக இருந்தபோதிலும் பரமசிவம் அம்மன்மேல் வைத்துள்ள நம்பிக்கையும், அவரின் மன உறுதியும் அவரைப் பாட வைக்கும் வலிமை பெற்றவையென அவர்களை எண்ணவைத்தன. அவர் சுற்றுப்புறத்தைப் பார்த்து, " தம்பி. உடுக்கு என்ன நிலைமையில கிடக்கோ தெரியேல்ல. ஒருக்கால் எடுத்து, வார்களை இழுத்து சரிபார்த்து வை " என்றார்.
அவர்கள் இப்படிப் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது விமானம் ஒன்று திருவையாற்றுப் பக்கம் இரண்டு குண்டுகளைத் தள்ளிவிட்டு மேலெழுந்தது. அந்த விமானத்தின் பேரிரைச்சல் அவர்கள் இருந்த இடத்தையும் ஒருதடவை அதிரவைத்தது.
கோயிலடிப் பக்கம் தான் தள்ளியிருக்கிறான் போலை கிடக்குது " என்றார் அஞ்சலப்பா.
" குண்டு மழையாய்த்தான் பொழிஞ்சாலும் ஆடிப்பூரம் கஞ்சி காய்ச்சிறது காய்ச்சிறதுதான் ", என்றார் முருகையா மிகவும் உறுதியுடன்.
பரமசிவம் , " நானும் காத்தான் பாட்டுப் பாடுறதுதான் ", என்றார். அவரின் வார்த்தைகள் ஒவ்வொன்றாக வெளிவந்த போதிலும் விழிகளில் ஒரு அசாதாரணமான ஒளி வீசியது. அந்த ஒளி விமானக்குண்டுகளுக்கும் எறிகணைகளுக்கும் சவால் விடுவது போலத் தோன்றுகின்றது.
